znaki zapytania

od razu lojalnie ku przestrodze- notka nudna, długa i pewnie na zasadzie przelania myśli chaotycznych. także do tych, których studia nie bardzo interesują- możecie już obejrzeć zdjęcie i pominąć kaskadę liter poniżej ;)

...no i w sumie nie wiem od czego zacząć. po pierwsze moją 3-tygodniową nieobecność uznajcie za wystarczająco wymowną w kwestii ilości pracy. nie wracam na weekendy do domu (a przecież zmieniłam decyzję na ,,Gdańsk" właśnie po to, żeby mieć tę możliwość, hehe), podstawowe czynności pokroju jedzenie, sen czy prysznic schodzą na dalszy plan, a czas im poświęcony- ograniczany do minimum. od miesiąca uczę się po jakieś 18h dziennie. serio. ilość materiału jest tak niewyobrażalna, że nawet nie wiem jak to opisać (sądzę że w październiku przerobiłam go tyle, co przez rok liceum). co przyjemniejsze- na studiach uczysz się sam. na wykładach dowiesz się raczej-zbędnych-ciekawostek, na ćwiczeniach będziesz robić to, czego musiałeś nauczyć się wcześniej, sam (wejściówki!). sam zdobywasz materiały, selekcjonujesz informacje. a podręczniki niestety niewiele tłumaczą, a jedynie opisują. z całym przekonaniem stwierdzam- jest cholernie ciężko. nie wiem, czy to specyfika uczelni (podobno GUMed wiedzie prym w płaszczyźnie tyrania studentów), samego kierunku czy... po prostu mojej niekompetencji (bądźmy szczerzy- ja nie należę do wybitnych. to co umiem mam tylko wypracowane). brakuje mi doby, dopiero teraz wiem co oznacza to zdanie tak w 100% (choć podobno i tak sobie folguję- inni deklarują 3h snu na dobę).
zmęczenie jest nie do opisania. czasem mnie mroczy, ciągle kręci mi się w głowie, krew z nosa w zeszłym tygodniu była normą. budzik ustawiam 10min wcześniej, bo wiem że przez kolejne 15 nie będę w stanie podnieść się z łóżka (absolutnie dosłownie- przez psychiczny wysiłek nie mam siły fizycznie. to nie jest kwestia ,,daj pospać jeszcze 5minut").
i pewnie- to (prócz mojego braku zdolności nadprzyrodzonych) wynika z tego, że ja lubię umieć. lubię mieć świadomość, że wiem. to jest cholerna satysfakcja. i praca daje efekty- aktualnie mam najlepsze oceny w grupie (same 4,5 i 5; przy skali ocen 2-5), choć nie do końca pokrywa się to z faktyczną wiedzą- materiału jest tyle że mamy szanse jedynie wykuć coś ,,z dziś na jutro", napisać i... zabrać się za nowe tematy. nie ma mowy o utrwalaniu informacji. tylko wciąż zadaje sobie pytanie- czy warto.
to taka ohydna dychotomia, która nie daje mi funkcjonować. bo za nic nie jestem w stanie złapać równowagi (na żadnej z resztą płaszczyźnie- teraz to widzę). nie potrafię odpowiedzieć na pytanie- czy życie polega na tym, żeby piąć się ku górze, by pracować ciężko, ale mieć efekty, czy właśnie powinnam skłaniać się w stronę przeżycia go po swojemu (w końcu jest tylko jedno. z resztą czy medycyna jest moją drogą też nie wiem- bo zainteresowanie i satysfakcja to chyba nie wszystko). i na ile druga opcja jest utopijnym myśleniem nie do końca dojrzałej osoby, które później pokutowałabym.... gorszą pracą (i tu znów- co ważniejsze? komfort psychiczny czy ustabilizowanie). czy można odnieść sukces robiąc co się lubi? co jest jego wyznacznikiem? czy warto teraz tracić zdrowie, całe lata po to, żeby później móc mieć ,,godne życie"? czy to jest warte? ja tak cholernie nie wiem tego wszystkiego. ale brnę.
poważnie myślę nad dziekanką, żeby się uspokoić, poukładać, odpocząć, poduczyć. myślę nad tym, co zrobić jak nie zdam (wysoce prawdopodobne mimo średniej ocen będącej chlubą rodu, serio), gdzie pójść, CZY pójść. niech mi ktoś da odpowiedzi na te wszystkie znaki zapytania, których w istocie jest o wiele więcej, tylko ileż można pisać.

 

curry ze świeżymi śliwkami, pieczonymi kukurydzą i kalafiorem, szpinakiem i cieciorką na mleku kokosowym; nerkowce, chleb

ku schyłkowi jesieni, jeszcze w domu (tj- zdjęcie jest zwyczajnie stare). z pewnością dałabym więcej tego mleka kokosowego, gdyby nie to, że okazało się, że go już w zasadzie nie mam. także gdyby ktoś chciał się sugerować- dajcie więcej mleka ;)