kamuflaż dla frustracji

zadaję sobie ostatnio pytanie co by było gdybym była w stanie nie ustawiać sobie życia pod górkę. dlaczego lubię gdy na pytanie ,,co u ciebie" mogę szczerze odpowiedzieć ,,beznadziejnie"; dlaczego lubię żyć na zaciągniętym hamulcu ręcznym. sama jestem sobie źródłem wszelkiej frustracji, blokuję drogi, zaprzepaszczam plany, robię krzywdę w każdym aspekcie. podobno niektórzy tak mają, że jak z nimi dobrze, to im źle. nawet po 3 latach, gdy ma się zupełnie dość i nie ma się siły (i mowa również o tej stricte fizycznej) nie jestem w stanie nic z tym zrobić. lubię to odstawanie od reszty, to przyjemny azyl- tak tworzy się dystans od komfortowej normalności. nudnej- i może to jest sedno sprawy
najśmieszniejszy punkt- z zewnątrz jest okej. statuetka sukcesu- w końcu tyle planów, spraw załatwiam. jeżdżę, poznaję ludzi, nawiązuję kontakty, realizuje się na wielu polach. ładna przykrywka a w środku wielka zgnilizna. uśmiecham się z zaciśniętymi zębami.

kalafiorowe placki z brzoskwiniami, awokado, tahini i chia

śmiejcie się- kalafior wygrywa u mnie wszystkie konkurencje na wszystkich płaszczyznach. jest wszędzie- przygotujcie się na sałatki, ciasta, dania główne i... pewnie coś jeszcze wymyślę. niech codzienna potrzeba kupna nowej główki mówi sama za siebie

[przepis- po prostu zwykłe ciasto na ulubione placki zmiksujcie z kalafiorem- może być surowy, gotowany, pieczony... wychodzi zawsze, wychodzi pysznie. wieczorem dodaję jeszcze trochę twarogu, też się sprawdza]